10. aug, 2018

Een zee

met liefde volgeschreven
zand stroomt er in en uit
van onder je kromme tenen
in het ruisen van de wind

ik zie mezelf, weerspiegeld
in strak gletsjergroen, als glas
in niets dan zwaartekracht
getekend door de tijd, o tand

hoge tonen van verre sterren
stemmen vanuit een verte, deze aard
licht dat door menig raam
een zacht huilen zonder tranen

in blind vertrouwen, maar in wie
daar tenten maakbaar zelf nestelen
als verwrongen wortels in grondlagen
waarbij velen schaamteloos de ogen sluiten



© Rudolf