3. okt, 2018

Een oeroud zwijgen

Een kille stroom glijdt tussen lagen door van graniet, en bruist en kolkt en kracht naar zee, en neemt zand en voedsel mee.
Eindeloos en eindeloos kan men volmaakt dolen over robuuste streken, onder het avond en ochtendrood, in een wereld stil en verlicht, geen gerucht en geen wind.
Waar d'midzomernacht lange schaduwen legt, waar de hoogste bergen oplichten, in gloeiend rose rood, als de schemer valt, en een grote rode maan, oost uit de horizon stijgt.

Dan een oeroud zwijgen zich opricht.

Bij een vergezicht in stilte, alleen.

 

 

© Rudolf

Deel deze pagina